Βριλησσού 36

[djsilver]

Βριλησσού 36!

[M.Aaleksandroy133]

move] :) :) :)  3-2-12 :) :) :)[/move]


Βριλησσού 36       (Πρωί )   Μαριάνα    (Απογευμα)    Ντορίνα - Λάουρα

[M.Aaleksandroy133]

  :) :) :)  4/02/2012 :) :) :)
Βριλησσού 36     

(ΠΡΩΙ) Εσμεράλδα / Στεφι   
                   
(ΒΡΑΔΥ)   Kλαούντια / Τζοβάνα     

[M.Aaleksandroy133]

:) :) :)  5/02/2012 :) :) :)

Βριλησσού 36                 
         
(ΠΡΩΙ) Χριστινα / Λιζα   
                     
(ΒΡΑΔΥ)   Ντορίνα / Λάουρα 

[M.Aaleksandroy133]

:) :) :)  04/03/2012 /02/2012 :) :) :)

Βριλησσού 36 

Σονια / Ντεζυ -  Ντορίνα / Λάουρα

[M.Aaleksandroy133]

Σήμερα ΠΡΩΙ ΕΣΜΕΡΑΛΔΑ και σονια

[taktikos]

  Μαγια-Ευα (Ντουέτο)Η πρώτη ¨Ατακτη¨μάχη που έδωσα στην ιστορία μου

Πεμπτη βραδυ και βαριεστημενα και αοριστα  σερφαρω  νυσταγμενος και κουρασμενος απο την ανια της καθημερινης ρουτινας...
Αυτοματα και ασυναισθητα μεσα στις πολλε ς καρτελες που διατηρω στον φυλλομετρητη μου , ανοιγω την κυρια σελιδα στο ierodoules...
Φατσα καρτα που λεμε ,  προκλητικοτατες ,"σατανικες" και ακρως σκανδαλιστικες φωτογραφιες ενος εκρηκτικου ντουετου δεν επιδεχονται ουδεμιας αμφισβητησης απο ουδενα γνησιου αρρενος  της υφηλιου και που κολαζουν και αγιους που λεει ο λαος  και  που για τα ωριμα γουστα μου  που πλημμυριζουν τον εγκεφαλο μου εδω και κατι λιγοτερο απο  40 χρονια απο τις πρωτες μνημες μου, ακομα και απο μεσα απο την κουνια...
Αχ αυτες οι φιλες της μητερας...
Οι λαγνες σκεψεις ενος ωριμου και πολυπειρου μπουρδελιαρη κατακλυζουν το μυαλο μου, εχω αναγκη για κατι  νεο, κατι δυνατο, τελευταια εχω φωλιασει την πορνοδιαθεση μου σε γνωστες και σιγουρες σπηλιες, βλεποντας ομως το φως απ' εξω , νοιωθω την αναγκη να βγω και να λουστω, ενα νεο φως υστερα απο καμποσο καιρο, αλλα ταυτοχρονο ισχυρο που θα φωτιζει και τα πιο σκοτεινα βαθη της ψυχης μου...
Περιμενα την ευκαιρια να απαγκιστρωθω, να βγω εξω και να ρουφηξω βαθια φως, νεο φως...
Περιμενα ομως συμφωνα με τη λογικη,  κατι φωτεινο να μου δωσει το εναυσμα για αυτο, αντ' αυτου ομως μου το εδωσε ενας απο τους αρχοντες του σκοτους, ο "βρυκολακας", καταλυοντας καθε εννοια της  λογικης που υπαρχει σε τουτον τον ματαιο κοσμο, γεγονος που αποδεικνυει και την ματαιοτητα του...
Ηξερα ομως οτι πρωτα θα επρεπε να πολεμησω σκληρα για να το καταφερω, τιποτα δεν κατακτιεται διχως μαχη, διχως παλη και διχως πολεμο, ειδικα οταν εχεις καιρο να βγεις απο το σκοταδι, δινεις πραγματικη μαχη να σταθεις στο φως,  βγαινεις στο φως, αλλα για καμποση ωρα στην ουσια εισαι τυφλος, παραπαιεις ακομα και στο πιο επιπεδο φωτεινο λιβαδι, ενω πριν, στο σκοταδι καταφερνες ανετα να ελισσεσαι ακομα και μεσα στα πιο δυσβατα , πετρωδη και ακανθωδη μονοπατια...
Σαββατο πρωι, εχω "ανασυρει" τα πιστα μου οπλα και τα λαβαρα του πολεμου απο τα βαθη της σπηλιας, εκει που δεν τα χρειαζομουνα, για καιρο δε χρειαζοταν να πολεμησω  τον εχθρο, οποιον ηθελα, τον ειχα κατακτησει, ηταν δικος μου πλεον και κρατουσα τα λαφυρα του και τα γευομουνα μεχρι του τελευταιου κυτταρου του, ομως  αυτο επεφερε με τον καιρο μια αγνωστη μεχρι τοτε διαθεση ,αυτη που αφηνεσαι στην αγκαλια του θηλυκου, πρωτιστως της μανας, μετα της μνηστης, της συζυγου, της κορης οταν πια εισαι γέρος και ανημπορος, εισαι μωρο πλεον του ιδιου σου του παιδιου , ετσι λοιπον η στοργικη αγκαλια της  ειρηνης,  που ειχε περιεργως κυριευσει τον εμπειρο πολεμιστη που τοσα χρονια μαχοταν και μαχοταν καθως  οι μαχες ηταν η ιδια του η ζωη, ο λογος υπαρξης του...
Αυτη η μη ταιριαστη του διαθεση, τον ειχε αποκοιμισει, τον ειχε κανει μαλθακο σαν αμνο, ακουγε τα αγρια ζωα εξω απο την σπηλια να βρυχονται και ενοιωθε τις δονησεις μεσα στην ψυχη του και ταραζοταν, σκιαζοταν να βγει εξω να πολεμησει οπως παλια που πεταγοταν πρωτος και ριχνοταν λυσσαλεα μεσα στη μαχη, σπρωχμενος απο το αγριο, ζωωδες ενστικτο του, αντιθετως ειχε φωλιασει σαν περιστερι που περιμενε καρτερικα το ζευγος του να ερθει να φωλιασουν μαζι, να νοιωσουν τη ζεστασια και τη θαλπωρη της ζεστης φωλιτσας...
Ολα αυτα στριφογυριζαν στο μυαλο του πολεμωντας πρωτα με  τη ληθη του χρονου που τον ειχε απαγκιστρωσει απο την ιδια του τη φυση, που καθε γνησιο αρσενικο θηριο κουβαλαει μεσα του απο τις πρωτες αχτιδες του ηλιου που αντικριζει σε καθε ανατολη του, μεχρι το τελευταιο ηλιοβασιλεμα που θα τον σκεπασει με το αιωνιο σκοταδι...
Ετσι λοιπον ο πολεμιστης με  καθαρισμενα οπλα απο το αιμα που παλιοτερα δεν προλαβαινε καν να στεγνωσει απο τις συνεχεις μαχες, αλλα με καποια σημαδια οξειδωσης απο την μουχλα και την υγρασια της σπηλιας, εν γνωση του, χωρις να τα γυαλισει και να τα φροντισει πηρε την αυθορμητη, αλλα όχι βεβιασμενη γι αυτον αποφαση και ξεκινησε για μια μαχη, που διαφαινοταν ιδιαιτερα σκληρη , ανελεητη και αδυσωπητη, εξαλλου μετα απο τοσο καιρο απραξιας, το σωμα και τα αντανακλαστικα του πολεμιστη δεν ειναι τα ιδια, η "τακτικη" του δεν ειναι χαραγμενη ανεξιτηλα στο μυαλο του πλεον και ετσι καποια σβησμενα μερη της, εμποδιζουν να συγκροτηθει στην παλια  καλη, συμπαγη και στοιβαρη στρατηγικη που ακολουθουσε και εφερνε τις πολυποθητες νικες και θριαμβους, τα χρυσα δαφνινα  στεφανια και τα ανεκτιμητα  λαφυρα...
Εστι πηρε την γενναια και τολμηρη  αποφαση ο "τακτικος" αυτος πολεμιστης, να παει για πρωτη φορα "ατακτος" στη διαφαινομενη αυτη τεραστια και σκληρη μαχη...
Μεσα του υπεβοσκε αυτος ο αρχεγονος φοβος που ειχε ο ανθρωπος για το θηριο, για πρωτη φορα σκεφτηκε οχι για το αν θα καταφερνε να βγει νικητης απο αυτη τη μαχη, αλλα απλα ζωντανος, εστω και βαρια πληγωμενος, να σταθει στα ποδια του εστω και ηττημενος, να μην εξοντωθει, να εχει την ελπιδα οτι θα μπορεσει να ξαναπολεμησει, ηξερε βεβαια οτι ειχε διαλεξει λαθος αντιπαλο, ηταν μια συμμαχια δυο πολυ εμπειρων και δυνατων αντιπαλων που δεν ειχε μελετησει την τακτικη τους, δεν τους ειχε κατασκοπευσει ο ιδιος, ο αντιπαλος ομως απλως φανερωσε τα οπλα του και εκανε μια απλη, επιφανειακη επιδειξη-προκληση για οποιονδηποτε επιδοξο αντιπαλο, μεσω του "αρχοντα του σκοτους"  που τον επισκεφτηκε αξαφνα στην σκοτεινη  απομονωμενη σπηλια του πολεμιστη και του εδωσε την απαραιτητη λαβη-προκληση...
Σαββατο νωρις το μεσημερι και ο τακτικος με σβησμενο καθε ιχνος τακτικης στο μυαλο του, καταφθανει στο πεδιο της μαχης, οπως παντα μονος , χωρις ενισχυσεις, διχως να περιμενει βοηθεια ουτε απο τον ιδιο τον δημιουργο του, εδω ηξερε πως ηταν η τελευταια του ευκαιρια να αποδειξει οτι δεν ειχε τελειωσει η ενδοξη πορεια του πολυπειρου μαχητη...
Αντικρυζω τον πρωτο αντιπαλο, σαστιζω, ειναι τοσο δυνατος και εμπειρος οπως φανταζομουν, αλλα το χειροτερο, πολυ πιο σιγουρος για τις δυνατοτητες  του και τις ικανοτητες του, πραγμα που καταλαβαινει ο πολεμιστης υστερα απο την ανταλλαγη των απαραιτητων  φιλοφρονησεων και φυσικα αντεγκλησεων που στοχο εχει να μετρησει και να ψυχολογησει τον αντιπαλο ...
Ρωταω αν υπαρχει και ο ετερος συμπολεμιστης και λαμβανω καταφατικη απαντηση ενω μου εδωσε να καταλαβω πως σε δυναμη και σθενος δεν υστερουσε σε τιποτα με τον ιδιο, ετσι λοιπον δινουμε τα χερια για μια τιμια πλην σκληρη και διχως ελεος μαχη, ενω ειχε και την απαραιτητη βοηθο ωστε  να ανταλλαξουμε τα απαραιτητα "δωρακια" αυτης της ιδιοτυπης μαχης, οποτε και συμφωνησα να παω πρωτος στον στιβο μαχης, διχως να δω τον ετερο συμμαχο καθοτι ηδη κατατροπωνε ενα αλλο πολεμιστη, σε εναν απο τους διπλανους στιβους, ηδη μυριζα το αιμα, ο υγρος του πονος του ειχε ξεχυλισει απο πανω του και ειχε περονιασει τα δικα μου κοκκαλα , με πονουσαν, με επιασε ριγος, τα ποδια μου αρχισαν να κοβονται και να λυγιζουν, η καρδια μου χτυπουσε τοσο εντονα και γρηγορα, οπως φανταζομαι τη στιγμη που το νεογνο αντικρυζει αυτον τον κοσμο, αμεσως σκεφτηκα να αφησω τα δωρα πισω και να τραπω σε "ατακτη" φυγη, το μυαλο μου ομως αυτοματως αναιρεσε την οικτρη αυτη σκεψη για εναν γνησιο πολεμιστη και προχωρησε ευθυς αμεσως στον σκοτεινο στιβο...
Οπως και οι ενδοξοι αρχαιοι μας προγονοι, γνωριζοντας οτι μπορει να πολεμησουν για τελευταια φορα σε αυτα τα χωματα και απο τα χωματα αυτα  αξαφνα να βρισκονται πανω σε μια βαρκα που ταξιδευε στα ιερα νερα του Αχεροντα ποταμου που οδηγουσε στην πυλη του Αδη, φροντιζαν να ειναι καθαροι και μυρωμενοι, θεωρουσαν σα μεγαλη ασεβεια και απρεπεια να ανεβουν ακαθαρτοι στη βαρκα αι να κυλησουν στον ποταμο, ετσι και εγω ειχα φροντισει να ειμαι καταλληλα προετοιμασμενος και μυρωμενος...
Νεκρικη σιγη στον στιβο μαχης, οι σκεψεις για το ποσο δυνατος και τερατωδης μπορει να ηταν ο δευτερος αντιπαλος εκαναν τη καρδια μου παλι να χτυπαει σαν νεογνου, ο πρωτος αντιπαλος ειχε ηδη αποτυπωθει στο μυαλο μου τακτικου που ομως αδυνατουσε να σχηματισει εστω μια υποτυπωδη "τακτικη", σαν τον πολυκαιριασμενο και πολυχρησιμοποιημενο  μαυροπινακα που ειχαμε στο Δημοτικο παλια και δεν μπορουσε καμμια κιμωλια να αφησει εστω ενα ιχνος πανω του πλεον , παρα μονο αν ξαναβαφοταν...
Τη νεκρικη σιγη πλεον αρχισαν να τη διακοπτουν τα ολοενα και πιο υποβλητικα βηματα του εχθρου, οι κτυποι της καρδιας εχουν φτασει στο απροχωρητο, το μυαλο αρχιζει και σκοτεινιαζει, προσπαθει να "τακτοποιησει" ολα του τα κομματια, η ανασα πλεον βαρια και ναι, ο εχθρος εχει φτασει σε αποσταση αναπνοης πλεον, τον αντικρυζω με δεος, με αντικρουει με σεβασμο, βλεπει και αναγνωριζει οτι εχει μπροστα του εναν εμπειρο μαχητη, αυτο πλεον με κανει και αναθαρρω, σκεφτομαι αν θα ξαναδαφνοστεφανωθω οπως παλια, τετοιες σκεψεις περναν πλεον απο το μυαλο μου και μου δινουν δυναμη και σθενος, τα οξειδωμενα οπλα μου βλεπω οτι αρχιζουν να αποκτουν κατι απο την παλια τους λαμψη, το λαβαρο αρχιζει και κυματιζει εστω και με αυτη την ανεπαισθητη αυρα που προχωρουσε αργα στο πεδιο,  το αναγνωριζει ο αντιπαλος, αλλα επιπλεον καταλαβαινω οτι θελει να μου τα παρει και να τα προσθεσει στις γεματες απο λαφυρα αποθηκες του απορθητου καστρου του...
Σαστιζω, δεν υπαρχει ιχνος επιθετικης τακτικης ή εστω ενστικτου απο  πλευρας μου, οι αντιπαλοι συμπολεμιστες αλλαζουν βλεμματα τρομακτικα γιαμενα, γνωστα για αυτους που υποδεικνυαν την υπαρξη στερεας κοινης  τακτικης τους, ο τρομος πλεον με εχει κυριευσει, ενοιωθα  τοσο κοντα στο χειλος ενος γκρεμου και ημουν ετοιμος να πεσω για να λυτρωθω, ...
Η οραση μου μειωνεται απο ενα συννεφο που ερχεται αστραπιαια, θολωνοντας τον μικρο οριζοντα μου, ευθυς αμεσως νοιωθω τον ενα  εχθρο να μαχεται, νοιωθω την καυτη του ανασα στο στομα μου, το κορμι μου δεχεται τα πρωτα δυνατα  χτυπηματα, ο ετερος εχθρος συμπαραστεκεται στον συμπολεμιστη του και τον "ωθει" προς τα εμενα με δυναμη, ακομα και οταν απαντουσα θαρραλεα στα λυσσαλεα χτυπηματα του, απαλυνει  το πονο του ποτε με τη γλωσσα του με ηδονικα γλυψιματα στις πληγες του, ποτε με λογια εμψυχωτικα και περιφρονητικα προς εμενα, πως θα τα καταφερω αναρωτιεμαι, εγω δεν εχω καποια αναλογη υποστηριξη και συμπαρασταση...
Μες μιας, αποτραβιεται ο ενας εχθρος και αφηνει τη θεση του στον αλλο, εγω ηδη εχω αρχισει να νοιωθω τα ποδια μου και τις βαριες ανασες μου, το χτυπημα του δευτερου αντιπαλου του πιο ξεκουραστου βρηκε εμενα πιο εξασθενημενο και ξαφνου, συνηδειτοποιω οτι εχω χασει το λαβαρο μου, το εχει "εξαφανισει" ο δευτερος  πολεμιστης, τρομαζω και νοιωθω  χαμενος,δε θα το ακουμπησω ξανα,
Θα ειναι αδοξο τελος φανταζομαι ενω ο αλλος εχθρος προσπαθει να μου παρει και το οπλο μου, να με ταπεινωσει εκτος απο το να με αποδυναμωσει, το αρπαζει, αντιστεκομαι, πολεμω τον εναν με τα χερια μου και το στομα μου, τα δοντια μου τη γλωσσα μου, προσπαθω με το βλεμμα του αγριου θηριου να τους φοβισω με κραυγες, με οτιδηποτε κινειται πλεον απο το μυικο και νευρικο συστημα, ακομα το μυαλο δεν μπορει να συγκροτησει καμμια τακτικη, το ενστικτο και μονο με οδηγει...
Τα οπλα που χρησιμοποιουσα για την αμυντικη μου θωρακιση, εχουν "πεσει", δεν αμυνομαι πλεον, "δε μπορω να παραδοθω τοσο γρηγορα" σκεφτομαι, οι δυο αντιπαλοι πολεμουσαν σαν ενας , με τη δυναμη δυο, αλλα οταν χρειαζοταν, συμπληρωναν τοσο αρμονικα ο ενας τον αλλο με μια συνεχεια που που ειναι ο,τι χειροτερο για τον αντιπαλο, καθοτι σε μια αναλαμπη σαν αστραμα που μου ηρθε απο τα παλια, σκεφτηκα οτι σε αυτο το κενο θα επρεπε να κτυπησω τον εχθρο, εστω ενα κτυπημα να ριξω υστερα απο την καταρρευση της αμυνας μου, ενοιωθα το τελος να πλησιαζει...
Η  τελευταια σκεψη μου διαπερνα το υπερφυσικο φασμα πλεον, σκεφτομαι οτι αυτα τα πλασματα ηρθαν μεσα απο το σκοταδι, γι αυτο το καλεσμα ηρθε απο τον Αρχοντα του σκοτους, τον βρυκολακα, δεν ειναι τυχαιο...
Το αρχεγονο ενστικτο ομως,μπροστα τωρα στον φοβο του υπερφυσικου, σαν χειμμαρος πλημμυρισε ακαριαια  το σωμα μου απο την κορυφη ως τα νυχια, ειμαι τοση ωρα εξω στο φως τυφλωμενος και αρχιζω να ξαναβλεπω, βγαινω απο το σκοταδι λεω μεσα μου και με τη δυναμη θηριου αρχιζω πλεον γερο χτυπημα στον ενα εχθρο, ο αλλος βλεποντας την δυσμενη θεση του συμπολεμιστη του με χτυπαει σε ολα τα σημεια που θα εκαναν και ταυρο να λυγισει, δε νοιωθω πλεον, εχω ατσαλωσει, εχω γινει ο ιδιος  ατσαλινη πανοπλια και αντεχω, συνεχιζω ανελεητα να χτυπαω τον εχθρο, τον τραυματιζω τον αφηνω και αναλαμβανω τον αλλο που χτυπουσε, περναω στην αντεπιθεση, δυνατος και αυτος, σκετος ταυρος, αλλα και τον Μινωταυρο να ειχα μπροστα μου σκεφτομαι, θα τον καταφερνα, συνεχιζω να τον σφυροκοπαω με τα οπλα μου που τωρα εχουν ξεθωριασει και  λαμπουν αν και βουτηγμενα μεσα στο αιμα, ο ετερος αντιπαλος ανασηκωνεται, εχει παρει δυναμεις, που τις βρηκε παλι αναρωτιεμαι?Α ρε αρχοντα τι μου εκανες μονολογω...
Αρχιζει τα χτυπηματα, σαν του πληγωμενου θηριου, πιο δυνατα και λυσσαλεα απο πριν, αρχιζω και λυγιζω πια, τετοια μαχη δε θυμαμαι απο ποτε ειχα να δωσω και αν ειχα ποτε δωσει, τα πολυ  δυνατα αλλα πολυ-τραυματισμενα και περπατημενα σε δυσβατα , πετρωδη και ακανθωδη μονοπατια  ποδια, σε τραχεις στιβους μαχης, μεσα σε αιμα και πανω απο φωτια και ατσαλι, αρχιζουν και με εγκαταλειπουν, εχω βρεθει πλεον ξαπλωτος-ημιθανης στο πεδιο της Μαχης...
Οι δυο αντιπαλοι στεκονται απο πανω μου, ευτυχισμενοι, ανακουφισμενοι αν και αναμαλλιασμενοι, λαβωμενοι, βουτηγμενοι μεσα στο αιμα και τον ιδρωτα, διαφορες σκεψεις απο την πολεμικη ιστορια διαπερνουν σε μια ακτινα φωτος το μυαλο μου, σκεφτομαι  τι θα μου κανουν, " θα μου δωσουν την τελειωτικη  μαχαιρια οπως εκαναν στις αρενες  με τους μονομαχους οι αρχαιοι Ρωμαιοι?Θα με τεμαχιζαν οπως οι Ουνοι σε κομματια?θα διασκορπουσαν τα μελη μου και  θα κρατουσαν το κεφαλι μου παλουκωμενο σαν λαβαρο και θα το περιεφεραν στις εκστρατειες τους σαν φοβητρο στον εχθρο, θα με τελειωναν επιτοπου οπως στις σταυροφοριες χωρις κανεναν οικτο, θα με κρατουσαν αιχμαλωτο και θα με κατηγορουσαν για μαγεια οπως στον μεσαιωνα και θα με οδηγουσαν στην πυρα, ή στην γκιλοτινα της μεταδιαφωτισμου εποχη, ή θα μου επαιρναν το σκαλπ οπως οι ινδιανοι της βορειου Αμερικης στους επιδοξους και μετεπειτα καταπατητες της ιδιας τους της γης, ή ακομα το χειροτερο και πιο κοντινο χρονικα, θα γινομουν ενας συχρονος Αθανασιος Διακος?" και δεν προλαβε αυτη η ακτινα φωτος να ολοκληρωσει το αστραπιαιο ταξιδι της και βλεπω οτι το μονακριβο μου οπλο και ταυτοχρονα πιστο λαβαρο που προκαλουσε δεος σε καθε εχθρο  παλιοτερα, να το κρατανε και οι δυο στα χερια τους με περισση χαρα και περηφανεια, αυτη του κατακτητη που πλεον το εκανε ολοδικο του και θα το γευοταν για παντα, αυτο που πιθανον να του κοστιζε τη ζωη, τωρα ηταν δικο του...
Το παραξενο ηταν οτι ενω επικρατουσε νεκρικη απνοια, το λαβαρο  λες και κυματιζε ψηλα και  περηφανο, λουσμενο απο τα σαλπισματα της νικης και του ενθουσιασμου και του λεπτου χαμογελου του νικητη και λες κοιτουσε αγερωχα το αψυχο σωμα του οχθρου, ενω στην ουσια ηταν το λαβαρο του ταπεινωμενου και ηττημενου
Εγω πλεον, δεν ειχα τη δυναμη να κουνηθω, απλως κοιτουσα και περιμενα στωικα να ερθει το τελος, ενα τελος-λυτρωση περιμενα, το ειχα παρει αποφαση, μαζι με τη μαχη, χαθηκε και ο πολεμος, η σκεψη μου ομως δεν ηταν μονο στην τυχη τη δικη μου,αλλα στα οπλα και το λαβαρο μου, δεν ηθελα να εχουν περιφρονητικη καταληξη,να περιφερονται στο καστρο του εχθρου περιφρονητικα και απαξιωτικα, αλλα τουλαχιστον να τοποθετηθουν σε περιοπτη θεση με σεβασμο και να νοιωθουν οι επομενες γενιες τη γενναιοτητα του αφεντη τους...
Ο αντιπαλος που πρωτοσυναντησα, προφανως θεωρησε οτι εφοσον ηταν αυτος που με πρωτο αντικρισε, θα ηταν και αυτος που θα αποφασιζε για την τυχη μας, ο αλλος κοιτουσε απλα κυνικα και  με  διαθεση για σκληρο τελος, ετσι λοιπον πηρε το ιδιο μου το οπλο μου το κρατησε με δυναμη, ορθωσε ψηλα το λαβαρο οπως εγω οταν εβγαινα θριαμβευτης, νθεωρησα οτι θα το εστρεφε εναντιον μου να μου δωσει το τελος που ειχε αποφασισει,  εκλεισα  λοιπον τα ματια μου και περιμενα ενα  μαυρο πεπλο να με σκεπασει και  μετα να μου κλεισουν τα ματια με δυο ασημι  νομισματα ...
Στο μυαλο αυτου που τελειωνει, λενε οτι περναει ολη η ζωη μπροστα στου σαν ταινια, την ξαναζει μπροστα στο πλατω του σινεμα του χαρου, εμενα ομως ενα πραγμα περασε στο μυαλο μου, το κριμα οτι δεν καταφερα να δω το φως ξανα που γι αυτο τολογο ηρθα σε αυτη εδω τη μαχη....
Κι ομως!Ενοιωσα οτι το μαυρο πεπλο δε επεφτε ακομα πανω μου οπως περιμενα, αντιθετως ενοιωθα ενα λευκο, μεταξωτο, απαλο και δροσερο πεπλο να με καλυπτει, ανοιξα τα ματια μου, ειδα τον αντιπαλο, να ανεμιζει το λαβαρο, να στεγνωνει, με την ιδια του τη γλωσσα και την τελευταια "ρανιδα'' απο το "αιμα"  μου που ειχε το οπλο μου και οι πληγες μου και ο ιδρωτας στο σωμα μου,  τετοια στοργικη φροντιδα δεν ειχα ξανανοιωσει, ουτε εγω ουτε τα οπλα και το λαβαρο, ολα εγιναν οπως παλια και ακομα καλυτερα, αλλα απο την σκοπια του εχθρου τωρα, δεν μπορουσα να το πιστεψω, θα τα κρατουσε για λαφυρο σκεφτηκα και ευθυς πηρα τη δυναμη να ρωτησω, οχι μου ειπε, οι πληγες σου αυτοματα θα γιατρευτουν, "Μαγια" με λενε και εχω μαγικες δυναμεις και θα σηκωθεις αμεσως και θα βγεις εξω στο φως, θα παρεις τα οπλα σου και το λαβαρο σου και θα ξαναρθεις εδω να ξαναπολεμησουμε, γιατι εμεις σαν γνησιες αμαζονες, χαιρομαστε να δινουμε τετοιες μαχες, με τετοιους αντιπαλους!
Και η συμπολεμιστρια σου?Ρωτησα εγω...
Κατευθειαν ηρθε η "Ευα", η ετερη γνησια αμαζονα,  το ονομα που δεθηκε τελεια με το προπατορικο αμαρτημα μας και μας κυνηγαει ακομα και μου εδωσε ενα φιλι στο μετωπο και μου ειπε οτι θα ηθελε να ξαναπολεμησουμε...
Κουνησα το κεφαλι μου, εκανα κινησεις με το σωμα μου, κοιταξα ξωπισω μου για να συνειδητοποιησω οτι δεν ειμαι στερεωμενος σεμια ψηλη αρχοντικη  Βελανιδια, αψυχος  οπως ο παπαφλεσσας που ειχε πεσει ηρωικα στο Μανιακι και τον φιλησε στο μετωπο σαν υπερτατη ενδειξη τιμης στον νεκρο, ο Αιγυπτιος Στρατηγος Ιμπραημ, που το ρολο του συμπληρωνε τωρα η Ευα...
Ημουν ζωντανος, στεκομουν στα ποδια μου με τα οπλα μου και το λαβαρο σε καλυτερη κατασταση απο πριν τη μαχη, ανταλλαξαμε φιλοφρονησεις με τον εχθρο μερικως παρατεταγμενο, καθως ο ενας πολεμιστης, η Ευα, ειχε αρχισει προφανως τη μαχη με αλλον μαχητη, προφανως θα του εδειχνε τι παθαινει οποιος αγγιξει τον απαγορευμενο καρπο...
Τι πολεμιστριες σκεφτηκα απο μεσα μου, ακομα δεν εχει κατακαθισει η σκονη της μαχης μας και αυτες πεφτουν θαρραλεα στην επομενη, στις επομενες...
  Φευγοντας απο το πεδιο της μαχης, σκεφτομουν  οτι ενω την εχασα βγηκα πιο δυνατος απο πριν πιο θαρραλεος, οπως παλια, δεν αφησα ομως αυτες τις σκεψεις μου να καθησυχασουν το μυαλο μου,γιατι ο πολεμος συνεχιζεται οπως πρεπει, τωρα ισως ειναι πιο επιτακτικη αναγκη να πολεμαμε για οτιδηποτε αγαπαμε, η ειρηνη μονο μεσα απο τον πολεμο θα επελθει, αν δε δεις και νοιωσεις τις πληγες του πολεμου, δε θα μπορεσεις να καταλαβεις τι σημαινει πραγματικα ειρηνη...
Βγηκα εξω και αντικρυσα μια φανταχτερα ηλιολουστη ημερα και τα δυο μου ματια ηταν ορθανοιχτα και ναι, δεν παρεπαια καθολου, μπορουσα παλι να στεκομαι και να βλεπω  στο φως ...
Αν κολυμπας στη θαλασσα και δεις καποια φορα  μια γοργονα να σε πλησιαζει, το πρωτο πραγμα που θα σου περασει απο το νου να τη ρωτησεις ,ειναι αν ζει ο βασιλιας Αλεξανδρος, ασχετα οτι γνωριζεις την απαντηση...
Προσωπικα, αν καποιος με εβλεπε εκεινη τη στιγμη και με ρωτουσε αν ζουν οι Αμαζονες, θα του ελεγα, "ναι και πολεμουν ακομα και μαλιστα ειναι και αηττητες, μπορεις να περασεις στη χωρα τους  και να το διαπιστωσεις, αλλα να ξερεις οτι αν και χαμενος, σιγουρα  θα νοιωθεις νικητης"...

[billy13]

Αρχηγός.............

[taktikos]

Αρχηγός.............

Και ηττημενος... ;D

[Vrikolakas]

Πωπ πω μύστη μου respect! 

[taktikos]

Πωπ πω μύστη μου respect! 

Την πενα ομως  εσυ μου την εδωσες καπετανιε μου... ;) και εσυ με εκανες να ξεθαψω τα οπλα μου... ;)

[Vrikolakas]

Την πενα ομως  εσυ μου την εδωσες καπετανιε μου... ;) και εσυ με εκανες να ξεθαψω τα οπλα μου... ;)

Yποκλίνομαι 

Ξέθαψε τα όπλα μα ξεροχύνουμε ομαδικά 

[billy13]

Και ηττημενος... ;D

Δεν μασάμε τύπε..........

[taktikos]

Yποκλίνομαι 

Ξέθαψε τα όπλα μα ξεροχύνουμε ομαδικά 

Προσωπικα θα προτεινα να παρετε και εσεις τα οπλα σας και να βγειτε  να πολεμησετε τις αμαζονες...

[taktikos]

έχουμε βγεί τύπε μου και τα το παρελθόν αλλά και τα το παρών με ατυχείς αποτέλεσματα όμως :-\

Τι να σου πω τυπε μου?Με το συγκεκριμενο ντουετο ή με αλλο?